عوامل افزایش خطر بهمن

بهمن

بهمن، توده‌های برفی است که ناگهان به حرکت در می‌آید و به خاطر سنگینی و نیروی جاذبه زمین از بالا به پایین سرازیر می‌شود،و به تدریج با افزایش سرعت، نا آرام و متلاطم می گردد. چنانجه قطعات بزرگ سنگ در هم می شکند و با سرعت زیاد و همراه با قلوه سنگ و یا سنگ ریزه به حرکت در می آید.  سقوط بهمن، بزرگترین خطر در کوهستان است که همه ساله جان عده‌ای را می‌گیرد. کوهنوردان بیشترین قربانیان بهمن یا خشم کوهستان هستند.

 

عوامل افزایش خطر بهمن

شیب از عوامل اصلی سقوط بهمن است.

 

روی شیب‌های تند (50 درجه یا بیشتر) چون برف قبل از انباشتگی به طورطبیعی به پایین سرازیر می‌شود خطر سقوط بهمن معمولاً زیاد نیست.

 

روی شیب‌های خیلی ملایم (کمتر از 25 درجه) نیز خطر بهمن معمولاً زیاد نیست.

 

بر پایه تحقیقات عمدتاً بیشترین بهمن‌ها در شیب‌های 35 تا 40 درجه اتفاق افتاده است.

 

با تند شدن شیب، ثبات لایه فوقانی برف کاهش یافته و خطر بهمن افزایش می‌یابد. پوشش طبیعی خاک دارای اهمیت است.

 

زمین‌های صاف یا بدون پستی و بلندی بهمن‌خیز هستند.

 

یکنواختی شیب نیز عامل خطرناکی است.

 

وزش بادهای تند مهمترین عامل سقوط بهمن است، باد عامل بسیار مهمی در افزایش خطر سقوط بهمن است به ویژه اگر در طی چند روز متوالی به شدت باد وزیده باشد.

 

سقوط بهمن پس از بارش برف به مقدار بارش و وزن برف و درنهایت میزان شیب کوه بستگی دارد.

 

با گذشت زمان، شانس زنده ماندن شخص مدفون در زیر یک متر برف به سرعت کاهش می‌یابد.

 

مواجهه با برف، تمام حواستان را به کار بگیرید.

 

با شنیدن کوچکترین صدایی که حکایت از نشست برف دارد منطقه را ترک کنید.

 

در منطقه ای که حتی یک بار بهمن در آن به وقوع پیوسته، همیشه احتمال سقوط دوباره آن وجود دارد و نکته آخر را به خاطر داشته باشید؛ برای نجات کسی که زیر بهمن مدفون شده فقط30 دقیقه فرصت دارید وقت را از دست ندهید. پس از 30 دقیقه از دفن شدن در زیر برف تنها می توان امیدوار بود که فقط پنجاه درصد از آسیب دیدگان ، زنده بمانند.

 

اقدامات قبل از وقوع بهمن

قبل از صعود به کوه باید حتما برنامه داشته باشید و سرپرست مجرب، مسیر و منطقه صعود، ظرفیت و پتانسیل افراد از قبل تعیین شده باشد.

 

دیگران را در جریان برنامه صعود و کوهنوردی خود قراردهید.

 

وسایل ارتباطی (بی‌سیم، تلفن همراه و پیپس و ...) باید حتما موجود باشد. ( Pieps (پیپس)  یک دستگاه کوچک الکترونیکی گیرنده و فرستنده است. فردی که قرار است از بهمن عبور کند با فشار دادن دکمه دستگاه آن را به وضعیت فرستنده و دیگران بر روی وضعیت گیرنده قرار می دهند.

 

فراموش نکنید که پیپس را نبایستی در کوله پشتی قرار داد بلکه باید آن را به گردن آویخت .

 

صعود، تمرین و کار حتماً باید با وسایل لوازم و ابزار کوهنوردی اعم از فنی، پوشاک، تغذیه، امدادی و... همراه باشد.

 

در صورتی‌که نمی‌توان شیبی را دور زد تا حد امکان باید ارتفاع گرفت تا در مسیر طولانی بهمن قرار نگیرید.

 

در هنگام عبور ساکت باشید تا ارتعاشات صدا باعث ریزش بهمن نشود، ارتعاش یکی از عوامل مهم ریزش بهمن است.

 

بنابراین، جاهایی‌که خطر ریزش بهمن وجود دارد باید از فریاد پرهیز کنیم درواقع سکوت موجب می‌شود که بهتر متوجه ریزش برف شده و به موقع اقدام کنید.

 

بهتر است اعضای گروه در شیب‌های خطرناک در فاصله حداقل30-20 متری یکدیگر حرکت کنند تا همگی گرفتار بهمن نشوند و بتوانند همدیگر را نجات بدهند

 

از یک شیب برفی باید خیلی نرم و سبک قدم بردارید تا فشار و ضربه به برف مسیر وارد نشود و باعث شکست برف و جریان بهمن نگردد.

 

از ریسمان یا طناب مخصوص کوهنوردی استفاده کنید.

 

در روی برف زیگزاگ راه نروید و تا حد امکان به صورت یک خط مستقیم روی برف بالا بروید.

 

بهترین راه عبور از بهمن این است که بهمن را به طرف بالا صعود کنیم نه عرضی و در صورتی که مجبور شدیم عرضی بهمن را رد کنیم.

 

بستن نخ بهمن (نخ بهمن طناب 3 میلی متر ی به رنگ قرمز و به طول 15 تا 50 متر است که بر روی پوسته آن فلشی در یک جهت وجود دارد. نخ بهمن را باید طوری به بدن وصل کرد که جهت فلش آن به سمت فرد باشد و ادامه نخ بهمن را طوری روی زمین می اندازیم که بر روی زمین کشیده شود.

 

حال اگر بهمن سقوط کند ، گروه امداد با پیدا کردن نخ بهمن و دنبال کردن فلش به مصدوم می رسند.

 

برای عبور از بهمن، نباید فرد را با طناب یا وسیله دیگری حمایت کرد، چرا که ممکن است بهمن فرد را تکه تکه کند.

 

در هنگام عبور از بهمن باید تک تک گذشت و بدون عجله و با فاصله زیاد .

 

بین فواصلی که پا در برف فرو می رود نباید نفر بعد پا یا باتوم در برف فرو کند.

 

کوله پشتی را به سمت شیب و فقط یک بند آن را روی شانه می اندازیم، تا در صورت سقوط بهمن به توان به راحتی کوله را رها کرد.

 

اگر جاپای نفر قبلی خیلی عمیق است برای پر کردن جاپا از برف های همان قسمت استفاده شود.

 

از مسیر های شناخته شده عبور کنید.

 

تا حد امکان از بالای محدوده بهمن و نزدیک به تاج بهمن عبور کنیم تا حجم برف کمتری بالای سرمان باشد با شنیدن کوچکترین صدایی که حکایت از نشست برف دارد منطقه را ترک کنید.

 

اقدامات حین وقوع بهمن

دور کردن همه تجهیزات مخصوصا فلزی و برنده از خود.

 

فرار کردن به محلهای امن،  یعنی بصورت شنا خود را بروی بهمن بیاورد و بطرف بالا و سمت چپ یا راست فرار کند.

 

حرکت به سمت عوامل بازدارنده ( مثل سنگ ها ، درختچه ها و . . . )چنانچه مقدور بود قبل از فرو رفتن در زیر برف وسایلی از خود را به بالا پرتاب کنید تا جستجوگران بتوانند با یافتن آنها مسیر شما را تشخیص دهند.

 

اگر در بهمن فرو رفته‌اید سعی کنید با کمک دست‌ها، یک پاکت یا مشما جلوی صورت‌تان قرار دهید.

 

بیشتر مرگ و میر ناشی از بهمن به خاطر خفگی است، لذا ایجاد فضایی برای ورود هوا و نفس‌کشیدن مهم‌ترین کاری است که

می‌توانید انجام دهید.

 

با هر وسیله‌ای جلوی دهان و بینی خود را بپوشانید.

 

نفس را در سینه حبس کنید چرا که این کار از ورود ذرات برف و یخ‌زدگی ریه‌ها و خفگی جلوگیری می‌کند.

 

خونسردی خود را حفظ کنید، چرا که در صورت حفظ آرامش، بدنتان قادر به نگهداری انرژی خواهد بود و درنتیجه بهتر می‌توانید برای

نجات خود تصمیم بگیرید.

 

دنبال کردن مسیری که فرد بهمن زده طی می کند با چشم تا زمان پایان بهمن .

 

اقدامات بعد از وقوع بهمن

یادتان باشد هر قدر در عمق کمتری فرو روید شانس بیشتری برای زنده ماندن دارید.

 

باید در بهمن مثل زمانی‌که در آب هستید شنا کنید تا خود را به روی سطحی بهمن برسانید.

 

پیدا کردن نخ بهمن و وسایل فرد . گشتن نواحی پایین تر از محل شروع بهمن و حرکت فرد

 

چون زیر برف همه جا تاریک است و ممکن است که  در اثر سقوط بهمن در زیر برف نتوان تشخیص داد که بالا کدام سمت است می توان با بیرون انداختن آب دهان (نیروی جاذبه) ،جهت را تشخیص داد.


منبع : www.helal-uast.ac.ir
نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد