من فقط بلدم حرف بزنم امضاء بلد نیستم (تصویری)

سلام علیکم

مثل همیشه صبح ساعت 7:15 دقیقه وارد سازمان میشم

لوازم خودرو نجات رو  ،که میشه گفت 320 قلم هست رو چک میکنم

البته این رو هم بگم که این 320 قلم وسیله هر روز صبح چک و کنترل میشه

بعد از تست خودرو و کنترل لوازم با دوستان یه چایی دور هم میخوریم و بعد هم صبحانه

تلویزیون روشنه

منم که از هر چی تلویزیون متنفرم خاموشش می کنم

کلاً تا جایی که بتونم تلویزیون رو خاموش می کنم

حس میکنم یه جور از دست دادن زمانه

حالا کی نمی تونم خاموشش کنم

وقتی که فوتبال داره پخش میشه

وای اگه بدونین  اصابم به هم میریزه

من که هنو فلسفه فوتبال نگاه کردن و حرص و جوش خوردن و جیغ زدن تو گوش بغل دستی رو نفهمیدم

یه کارایی می کنن

بگذریم از خاطره دور شدیم

میرم تو محوطه

که گوشی مبارک زنگ میخوره

بله شما هلال احمره

حتماً باز مربیشون نرفته سر کلاس

جواب میدم سلام علیکم

آقای سلیمانی هستن:

جواب میدن: سلام حال چطوری

حالا من خودم نمی د ونم  کی رفتم مکه که حاجی شدم و خودم خبر ندارم

میگن: سلام حاجی 

حاجی کجایی  آدم یاد دوران دفاع مقدس می افته از این حاجی حاجی شنیدن

سازمانم آقای سلیمانی

مجدداً:حاجی نگاه کن

امدادگرای خانم رو میخوایم با مینی بوس بفرستیم اونجا واسه اشنایی با تجهیزات نجات

منم گفتم: لطف کنین با جناب شکیبا هماهنگ کنین

من در خدمتتونم

خداحافظی

بعد از 5 دقیقه مجدداً تماس میگیرن:

سلام حاجی هماهنگ کردم امدادگران رو با مینی بوس فرستادیم اونجا

چشم من در خدمتم

میام بالا تو سالن میشینم که

جناب شکیبا میان تو قسمت عملیاتی و میگن که:

آبتین امدادگران خانم هلال احمر اومدن اینجا

یه زحمتی بکیش و خودرو اکسور رو با تجهیزاتش کامل معرفی کن

از دوستم جناب سخدری درخواست می کنم که ماشین نجات رو به محوطه سازمان منتقل کنن

میرم پایین

همه جلو درب سازمان ایستادن

ازشون می خوام که بیان تو محوطه

و شروع میکنم به تشریح خودرو نجات

واسشون جالب بود

فکر کنم جالبترین قسمت یکی آشنایی با زنده یاب و ست هیدرولیک بود

می گفتن که ست هیدرولیک خیلی سنگینه

و می پرسیدن:

خانم های آتش نشانی کرج هم از این سِت استفاده می کنن

و خلاصه کلاس به پایان رسید

همه رفتند الا 2-3 نفری که ایستادن

یکیشون اومد و گفت :

میشه یه امضاء بدین؟

یه نگاه کردمو گفتن : امضاء ؟  امضاء واسه چی میخواین؟

جواب دادن یه امضا بدین دیگه؟

منم جواب دادم: من فقط بلدم حرف بزنم امضاء بلد نیستم

یه کم ناراحت شدن و گفتن: همه مربی ها امضاء دادن

چیزی نگفتم:

بعدها متوجه شدم که بنده خدا خیلی ناراحت شده و تو وبلاگم واسم یه پیام گذاشته با این موضوع:

غرور اجازه امضا دادن نداد .من امضای همه رو گرفتم  جز شما
اما سخن اخر
انسان بدون عمل مثل زنبور بدون عسل است
پارادوکس :حلالتون نمی کنیم

چی بگم والا: غرور کجا بود

حالا این غروری که فرمودن به کنار

منظورشون رو از درج مطلب

انسان بدون عمل مثل زنبور بدون  عسل است 

متوجه نشدم

اینم یه مدل تفکره دیگه

بی خیال

زیاد نوشتم

الانم که دارم مینیسم ساعت 1:25 بامداد روز سه شنبه مورخه 11/8/89 همه خوابن

بجا یکی از همکاران اومدن شیفت

فردا هم که شیفت خودمه

شاد باشین و سربلند

آبتین

 3 آبان 1389