ینی کسی پیدا میشه که این خاطره رو بخونه؟

حادثه در 100 متری قله بینالود (ارتفاع 3211 متر)

روز سه شنبه ( 25/3/89)  تیمی متشکل از 10 نفر (7 زن و 3 مرد ) از زاهدان در منطقه بینالود شروع به فعالیت می کنند که پس از صعود قله در حین برگشت دچار حادثه می شوند.

حدود ساعت 20 بود که تو دفترم (کانون تبلیغات)نشسته بودم و منتظر یکی از دوستام (از امدادگران هلال احمر) بودم

درحال طراحی یک جعبه (بسته بندی ) واسه یکی از مشتریام که قرار بود محافظ ولتاژ تولید کنه بودم

دوستمون وارد دفتر میشه(علی آقای حصاری)

بابا چه عجب   نمی اومدی دیگه     شانس آوردی ها  الان میخواستم برم

بشین تا یه چایی قند پهلو واست بیارم

هنو نشسته بود که گوشیش به صدا دراومد

چی  ؟ کجا؟ الان؟  کی بریم؟

یه نگا به من انداخت و گفت:

آبتین تو هم میای؟    گفتم: کجا

گفت: بلند شو بریم تو را ماجرا رو واست تعریف می کنم

دفتر و تعطیل کردم و دنبال دوستمون به راه افتادم

خب بگو ببینم ماجرا چیه؟

هیچی آبتین یک کوهنورد خانم تو دوراهی مسیر صعود به قله بینالود دچار حادثه شده

(دوراهی: همانطور که از نامش پیداست  دوستان اگر مسیر رودخانه میراباد را حدود 1 ساعت به سمت بالا حرکت کنند به قسمتی از راه میرسند که جاده به 2 شاخه تقسیم می شود که مسیر سمت چپ به سمت قله بینالود و مسیر سمت راست به سمت دره های فرعی و ....)

این خبرو یکی از دوستامون که مهندس شرکت ارتباطاته به ما داده بود(مهندس عالمی پور)

خلاصه رفتیم پیش مهندسمون .

تو شرکتشون نشستیم و مهندس هم بیسیمشو با بیسیم هلال احمر مَچ کرد و تو این فاصله ما هم با یکی از دوستان تلفنی صحبت کردیم و ازش خواستیم که ماشینشو (لندرور)در اختیار ما بذاره ، ایشون هم با درخواست ما موافقت کردونو رفتیم در خونشون ماشینو تحویل گرفتیم و حرکت به سمت پمپ بنزین

تو این فاصله زمانی یک تیم 3 نفره از کوهنوردا و یک تیم 3 نفره از هلال احمر با آمبولانس وارد منطقه شده بودن .تیم کوهنوردا زودتر حرکت کرده بودن

ماشین و بنزین زدیم و از دکه ای که همونجا بود رفتم کمی جیره خشک خریدم

از قبل من با سازمان هماهنگ کرده بودم که مقداری لوازم (طناب ، چراغ قوه و ...) در اختیارمون بذارن .

جلو سازمان می ایستیم 

پیاده میشم و دو تا دوستام میرم که از خونشون کفشاشون رو بردارن

منم لوازم و از سازمان تحویل می گیرم و حرکت.

از مسیر روستای عیش آباد خودمونو به رودخونه میراباد می رسونیم

هوا تاریکِ تاریک

به دوراهی می رسیم اما هیچ چی نمی بینیم

موقعیت سوژه (مصدوم) رو دوراهی اعلام کرده بودن .

از اثر چرخ های آمبولانس متوجه شدیم که آمبولانس حرکت کرده به سمت کُتَل نردبون

ما هم مسیر چرخ ها رو گرفتیم و انتهای دره به آمبولانس رسیدیم

صدای دوستان هلال احمر رو تو بیسیم داشتیم که با آمبولانس در حال مکالمه بودن و اینچنین می گفتن:

آقای سلیمانی خودرویی که به سمت شما داره میاد آبتینِ

آقای سلیمانی هم جواب دادن بله

آبتین به اتفاق دوتن ار دوستان دیگه

(این اقای سلیمانی نمو حاجی صدا می زنن)

از ماشین پیاده میشیم

میرم جلو

سلامی حاجی

منم جواب میدم و خسته نباشین

رو به من میکنن و میگن :

حاجی کجا میخوای بری

شما که پات هنو خوب نشده دوباره آسیب میبینه ها

منم انگار که هیچی نشنیدم

موقعیت مصدوم و سوال می کنم که میگن

مصدوم 100 متر زیر قله هست

یک نگا کردمشو گفتم:

اِ به ما گفتم که مصدوم دوراهیه

تازه من به هوای دوراهی اومدم

اگه میدونستم زیر قلست راستش به خاطر پام نمی اومدم

(7 ماه پیش زانوی چپم شکست و با پلاتین ثابت شد)

اما الان اومده بودم

نمی شد برگردم

یک لحظه خودمو گذاشتم جای مصدوم

باید میرفتم بالا

و رفتم

توکل کردم به خدا و حرکت به سمت بالا

ابتدای کار یک شیب 1 ساعته رو باید پشت سر میذاشتیم

راستش اولش یک کم استرش داشتم که واسه پام مشکلی پیش نیاد

حرکت کردیم به سمت بالا

صدای بیسیم بلند شد و

سلام آبتین جان شمایین مسعود دوستم بود امدادگر هلال احمر

منم جواب دادم بله

پرسیدم : کجایین

جواب میدن: 5 دقیقه دیگه ما کُتَل نردبان رو تموم می کنیم

یک موفق باشین نثارشون میکنم و حرکت

ساعت 12:20 بود نفر اول تیم حرکت میکنم

که صدای زوزه یک گرگ سکوت رو شکست

اعتنایی نمی کنیم و حرکت که بعد از 5 دقیقه صدای گرگ ها به 5 تا رسید .

بازم بیخیالشون میشیم و حرکت

زیر قله هدلامپ های  2 نفر رو میبینیم     که دارن به سمت بالا حرکت می کنن

ملومه هنو کسی به مصدوم ما نرسیده

به چشمه زیر جانپناه میرسیم

جاتون خالی آب مورد نیازمون رو برمیداریم

نفری 3 تا بیسکویت می خوریم و مسیرو به سمت پناهگاه ادامه میدیم.

به پناهگاه دوشهید میرسیم ساعت 1:14

یک تیم 2 نفره از هلال احمر (دوستان عزیزم) و یک نفر از اعضای هیئت کوهنوردی و 3 نفر از اعضای تیمی که دچار سانحه شدن تو پناهگاه هستن .

با تیمی که تو موقعیت مصدوم هستند ارتباط برقرار می کنیم

قرار بر این شد که ما 1 ساعت تو پناهگاه استراحت کنیم و بعد از استراحت به سمت اونا حرکت کنیم .

تو تماس بعدی تیم درخواست لباس گرم داشت که دونفر ار بچه ها به سمت بالا حرکت می کنن

قبل از حرکتشون با اونا صحبت میکنم و قرار شد که اگر خواستن که مصدوم و به پایین منتقل کنن 20 دقیقه قبل از حرکتشون به ما خبر بدن تا ما به سمت بالا حرکت کنیم و در بین راه به اونها برسیم و تو حمل مصدوم کمکشون کنم .

البته این و هم باید بگم که ریاست هلال احمر با پایگاه امدادی هماهنگ بودن تا مصدوم و با هلیکوپتر به بیمارستان منتقل کنن .

تو پناهگاه منتظر خبر دوستانمون نشستیم. 

حدود ساعت 4 بامداد بود که در پناهگاه باز شد و یکی از مربیان هیئت کوهنوردیمون به اتفاق بقیه اعضای گروه که کنار دوستشون (مصدوم) بودن وارد میشن .

مربیمون یک سری اطلاعات از وضعیت مصدوم به این قرار در اختیار  ما گذاشتن

شکستگی ساق پا و دنده راست و ترقوه

که مصدوم زیر قله بسکت شده بود

و در هوشیاری کامل بسر می برد

من و دوستام (تیم هلال احمر) با توجه به سقوطی که این خانم داشتن و شکستگی دنده و دیگر آسیب ها احتمال خونریزی داخلی رو هم میدادیم .

که روز بعد با تماسایی که با هلال احمر استان داشتیم متوجه شدیم که مصدوم از ناحیه کبد خونریزی داخلی داشته بودن

بنا به دستور مربی عزیزمون به سمت بالا حرکت می کنیم .

با تیم بالا ارتباط برقرار می کنیم و متوجه میشیم که قرار شده مصدوم و به قله منتقل کنن و تحویل بالگرد بِدَن.

مسیرمون را به سمت قله ادامه میدیم.

تیم رو قله از نور هدلامپ هامون متوجه ما میشن و تو بیسیم اعلام می کنن که نیازی به کمک ما ندارن (چه جالب) و میگن که همه چی هماهنگ شده قرار شده که طلوع آفتاب بالگرد حرکت کنه و مصدوم تحویل بگیره و ما داریم محل فرود بالگردو آماده میکنیم

نمی دونم انگار تیم بالایی نمی خواست با به اونا مُلحَق بشیم

نمی دونم چی بگم بهرحال ما اصرار میکردیم که به اونا ملحق بشیم اما  اونا نمی خواستم

واسه من که خیلی جالب بود خیلی

راستش اونا مو رو میدیدن اما ما پیچش مو رو

اونا می گفتن که بالا نیاین دوستان من پشت بیسیم اصرار میکردن که ما بالا بردیم .

بیسیم و گرفتم  و به تیم بالا اعلام کردم

جناب . . . . .  شما محبت کنین که اجازه بدین ما بیایم بالا

آقای  . . ..   شما 1 درصد احتمال اینو بدین که شرایط جوی اجازه نده که بالگرد بتونه فرود بیاد و مصدوم تحویل بگیره

اصلاً هر چی میگفتم فقط حرف خودشو میزد یا خدااااااااااااا

البته انتظار زیادی هم ازین آقا نداشتما

تجربه این برنامه ها رو ندارن

آخه ما که خودمون سر صحنه میریما

همه جور احتمال و میدیم

اونجا هم احتمال وزش باد شدید و رو قله دادیم  که خدایی نکرده اگه بالگرد نتونه رو قله فرود بیاد

که روز بعد تو گزارشی که از تلو . .  پخش شد خلبان وزش باد شدید و رو قله یکی از دلایل تاخیر تو فرودشون اعلام کرد .

هرچی می گفتم اصلاً انگار تو گوشش نمی رفت 

از من بزرگتر بود و احترامشون واجب

فقط من گفتم که اجازه بده که ما به سمت قله حرکت کنیم و اگه بالگرد اومد و مصدوم و تحویل گرفت ما برمیگردیم اون آقا هم گفتن که:

همه چی هماهنگ شده و بالگرد مصدوم تحویل میگره و نیازی به حضور شما نیست

از تعجب کم موند ه بود شاخ دربیارم

و در اخر هم گفت : حالا بیاین بالا سَرِ صبحی ورزشی میکنین دیگه

تو دلم گفتم آقای . . . .  خیلی بی تجربه ای خیلی در حد تیم ملی

با تمام احترامی که برای ایشون قائل بودم اما ایشون واسه ما احترام قائل نبودن که هیچ  ما رو هم مسخره  میکردن .

بهر حال ادمیزاده دیگه اینم یک مدلشه

اما بیخیال ، شوق به کار این چیزارو از بین میبره

خوشبختانه به جایی رسیدیم که گوشیهامون آنتن داشتن

با مسول امداد استان تماس میگیریم  و با ایشون صحبت میکنیم .

باید بگم که من با مسئول امداد استان(جناب مذهبی) بقول خودشون از زمانی(سال 77-78) که هنو ریش سبیل نداشتم با ایشون اشنا شدم  تو حادثه بم و طوفان گونو در چابهار با هم بودیم

و ایشون از  حضور ما در منطقه تشکر کردن و گفتن که به مسیرمون ادامه بدیم .

آفتاب طلوع کرد و خوشبختانه بالگردو تو آسمون میبینیم و  ما هم دقیقاً ابتدای مسیر گرده (قله بینالود) هستیم .

متوقف میشیم و منتظر فرود بالگرد میشیم .

بالگرد 5-6 دوری رو قله میزنه و بالاخره فرود

یادمه که هنگام فرود با دوستم آیه الکرسی میخوندیم که به سلامت بشینه که نشست .

رو قله غباری خاک بلند شده بود

بعد از مدت زمان کمی بالگرد بلند میشه  و حرکت

خدارو شکر میکنیم خدارا شکر

با تیم بالا تماس برقرار میکنیم  و اعلام میکنن که عملیات با موفقیت به اتمام رسیده و در حال برگشت به سمت جانپناه هستند .

به پناهگاه برمیگردیم .

4 نفر(خانم) از اعضای گروه(گروه کوهنوردی صُبَح ) هم با ما راهی حرکت به سمت پایین میشن .

خیلی تشکر کردن و تو مسیر برگشت متوجه شدم که یکی از خانم ها از ناحیه زانوی چپ دچار آسیب شدند  که زانوشون رو با باند فیکس کردیم تا جلو آسیب گرفته بشه

راستی اینو هم بگم که قبل از حرکت از پناهگاه من هم زانوی چپم رو بستم تا خدایی نکرده مجدداً آسیب نبینه .

نزدیک آمبولانس بودیم که تیم قبل از ما هم به ما ملحق میشن .

به ماشین ها میرسیم و چند تا عکس یادگاری میگیریم و

آن آقایی که رو قله بودن و ما رو به مسخره می گرفتن دوباره اومد و گفتن که سر صبح اومدین ورزش  آره

به حرفاش اعتنایی نکردم و گذاشتم به حساب بی تجربگیش

قبلاً هم توضیح دادم که ما 1 درصد احتمال اینکه بالگرد نتونه فرود بیاد و میدادیم و اونا واسه منتقل کردن مصدوم به پایین به نیرو نیاز داشتن و ما هم تو مسیر بودیم که این اقا که از دوستان خودم هم می باشن  میگفتن به شما نیازی نداریم

بگذریم بعد از گرفتن عکس یادگاری همه  به سمت هلال احمر حرکت میکنیم

با هلال احمر هماهنگ شده بود که یک سوئیت واسه استراحت دوستان کوهنوردمون در نظر بگیرن.

به هلال احمر میرسیم .

جاتون خالی یک صبحانه عالی می خوریم و رفتم پیش دوستای جدیدم اعضای گروه کوهنوردی صُوَرُ میگم دیگه

آدرس ایمیل و وبلاگمو رو یک برگه یادداشت کردم و  ازشون خواستم که عکسارو واسم بفرستن

اونا هم قول  دادن  که حتما واسم میفرستن .( هنو نفرستادن)

-------------------------

راستی باید بگم که با رفتنم به این عملیات از امتحان فیزیک هیدرولیک جا موندم

حالا نمیدونم باید چی کار کنم

امتحانمون ساعت 8 برگزار شده بود و منم تو کوهستان بودم

هیچی دیگه فیزیک صفر  به همین راحتی

اخه شما قضاوت کنین این رسمشه که ما بریم عملیات بعد امتحانمون رو صفر بگیریم

---------------------------------------

راستی امروز هم باخبر شدیم که مصدوم ما از ناحیه کبد دچار خونریزی داخلی  شده بودن و خدا نگهش داشته  و دوستان ماهم که بالاسرش بودن متاسفانه متوجه  این اسیب جدی نشده بودن

---------------------

وای خدا چه همه نوشتما

ینی کسی پیدا میشه که اینهمه نوشته رو بخونه؟

تو قسمت نظرات مشخص میشه

------------------------------------------------------

در مسیر برگشت(عکاس مهندس عالمی پور)

4 نفر از اعضای گروه همراه ما به سمت پایین در حال حرکت هستند

تو این تصویر منو جلو میبینین که زانوی چپم رو بستم

زانوی چپ نفر سوم رو هم به علت اسیب دیدگی بستیم

تصاویر هوایی از ابتدای مسیرمون تا انتها

مسیر حرکتمون رو با خط قرمز مشخص کردم

نمایی هوایی و نزدیک از روستای عیش آباد

تصویری از 2راهی (مسیر به سمت قله بینالود)

محل استقرار امبولانس هلال احمر و خودرو لندرور ما

و ابتدای مسیر کتل نردبان(آخرین نقطه ای که با ماشین میشه پیش رفت )

پناهگاه 2 شهید

حرکت ما به سمت قله با خط قرمز

موقعیت مصدوم رو هم با آدمک آبی رنگ مشخص کردم

محل فرود بالگرد هم با تیک سبز

کروکی صعود به قله بینالود

در انتها باز هم خدا را شکر می کنیم که مصدوم با توجه به وجود خونریزی داخلی (پارگی کبد) دوباره به آغوش خانواده اش بازگشت

اعضای تیم اعزامی:

صامر ابراهیمی                         هئیت کوهنوردی

امیر حمداد                               هیئت کوهنوردی

 رضا ملانوروزی                         هیئت کوهنوردی

علی رستمی                          هیئت کوهنوردی

مهدی سلیمانی      راننده امبولانس هلال احمر - امدادگر- مسئول آموزش و پژوهش هلال احمر

مسود مهدیانیان                       امدادگر

حسین غرونه                           امدادگر

مصطفی عالمی پور                     مسول ارتباطات - امدادگر

علی حصاری                            امدادگر

و خودم (آبتین)                        سازمان آتش نشانی - نجاتگر