منم عمو اتش نشان اومدم پیشت عزیزم

حدود ساعت 15 امروز بود که تلفن 125 بصدا در اومد

پدری نگران از محبوس شدن کودکش خبر می داد

و صدای گریه فرزندش هم از پشت گوشی به خوبی شنیده میشد.

حرکت می کنیم

انتهای میلان یک نفرو میبینم که داره دست بلند میکنه

حرکت میکنیم به سمت انتهای کوچه

از ماشین پیاده میشم میرم جلو

پدری جوان و نگران و میبینم که از شدت استرس نمی دونه چی کار کنه 

اینو میخوام بگم که اگه یک کم فکر میکرد و خونسرد می بود اصلاً نیاز نبود که با ما تماس بگیره

بگذریم

وارد حیاط منزل میشم

صدای گریه نی نی کوچولوی 2 ساله ی ما فضای آپارتمان و پر کرده

واحد شماره 2 بودن

همینطور که از پله ها بالا میرم صدای گریه بیشتر میشه

صبر کنین یک لحظه

الان دیگه صدای مامانیشو هم میشنوم که داره میگه:

مهدیار  عزیزم

الان آقای آتش نشان میاد درو باز می کنه  عزیزم گریه نکن     پسرم مهدیار 

بالاخره به جلوی در میرسیم

مامان مهدیار نگران شدید

سلام میکنم

میرم پشت در با مهدیارمون صحبت کنم

سلام مهدیار کوچولو  خوبی عمو

من عمو اتش نشانم   اومدم پیشت عزیزم

خیلی سعی کردم که آرومش کنم اما نشد

با خودم گفتم

مامانیش نتونست ارومش کنه

اونوقت  انتظار دارم با صحبت های من آروم بشه

یک نگاه به قفل در میندازم

همه چی دستم میاد

ظاهراً پدر در حال نصب قفل در بوده

فقط دستگیره ها رو نصب نکرده بودن

که مهدیار کوچولو میرن تو خونه و درو می بندن

و چون دستگیره ها نصب نبوده بابایی و مامانی نمی تونن در و باز کنن

ما هم یک پیچ گوشتی انداختیم دقیقاً جایی که دستگیره نصب میشه و چرخوندیم و در باز شد

مهدیار و پشت در میبینم که دستش رو چشاشه و داره گریه میکنه

مامانیش بغلش میکنه و باباییش هم تشکر 

------------------------------------------------

تو این اتفاق اگه بابایی مهدیار عجله نمی کرد و خونسردی خودشو حفظ میکرد خیلی راحت میتونست با یک پیچ گوشتی درو باز کنه و  تا رسیدن ما ،شاهد گریه کردن عزیزش پشت در نمی بود